Dreadlocks en reggae, dat is Bob Marley voor de meeste mensen. Regisseur Kevin
Macdonald (Touching the void) kijkt veel verder dan de muziek en het uiterlijk van de
Jamaicaan en verzamelt een onwaarschijnlijke hoeveelheid persoonlijke verhalen, bijzondere
beelden en unieke geluidsfragmenten.
Hij vangt daarmee de ziel van de vroeg overleden zanger en smeedt er een van de beste
muziekdocumentaires van de laatste decennia van. Wat opvalt is de enorme diepte die
Macdonald aanbrengt. In de kleinste dorpjes van Jamaica zijn familieleden of vrienden
gevonden die kleurrijke herinneringen ophalen aan de altijd vrolijke Marley als kind en
tiener. In Duitsland heeft hij een oude zuster opgeduikeld die hem tegen het einde van zijn
leven tegen kanker behandelde in een holistische kliniek en zijn beste vrienden vertellen hoe
het voor Bob was om als halfbloed op te groeien.
Natuurlijk is er aandacht voor nummers als ‘No Woman, No Cry’ of ‘Get Up, Stand Up’, maar
even belangrijk is de muziek die Marley maakte voor hij zich bij de Rastafari beweging
aansloot. Macdonald laat vervolgens zien hoe die muziek zijn creativiteit en denkbeelden
langzaam over de wereld liet uitwaaieren. Van eenvoudige zanger werd Marley een
voorbeeldfiguur, een voorvechter van sociale en politieke zaken die onvermoeid bleef
optreden.
Mooier, dan in deze documentaire, kan het leven van Marley ons niet worden
voorgeschoteld, en gevreesd moet worden dat de ondertitel van de film, The Definitive
Story, een ware zal blijken.