Een groep Syrische vluchtelingen wordt afgeleverd bij hun nieuwe huis in een klein dorp in het noordoosten van het Verenigd Koninkrijk. Het dorp, dat ooit deel uitmaakte van een bloeiende steenkoolmijnregio, is in verval geraakt en inwoners beklagen zich in het enige overgebleven café, The Old Oak, over de toestand van de buurt, waarbij ze de vluchtelingen beschouwen als een symptoom van alles wat er mis is gegaan. Kroegbaas TJ hoort zijn mopperende, vaste klanten zwijgzaam aan, maar doorbreekt dit zwijgen als hij bevriend raakt met Yara, een jonge Syrische vluchtelinge.
‘The Old Oak’ is waarschijnlijk de laatste film van de 87-jarige regisseur Ken Loach, die al 60 jaar het boegbeeld is van de Britse sociaal-realistische filmtraditie. En met films als ‘I, Daniel Blake’ en ‘Sorry We Missed You’ bleek hij de afgelopen 10 jaar nog steeds een echte publiekslieveling.
Is Loach’s laatste woord een vernietigend woord? The ‘Old Oak’ valt te bekijken als een grimmig portret van een gebroken, verdeeld Verenigd Koninkrijk. Maar het is bovenal een hartverwarmend, hoopvol verhaal over empathie en solidariteit.
WERD DOOR BEZOEKERS GEWAARDEERD MET EEN
3
Ofschoon Dalva twaalf is, kleedt ze zich, draagt ze make-up en leidt ze haar leven alsof ze een volwassen vrouw is. Op een zekere avond wordt ze meegenomen uit haar vaders huis. Aanvankelijk is ze met stomheid geslagen en woedend om de situatie. Later maakt ze kennis met een sociaal werker, en een tiener die kampt met woedeaanvallen. Een nieuw leven lijkt aan te vangen voor Dalva: een leven passend bij haar leeftijd.
