Dat Meryl Streep haar zeventiende Oscarnominatie voor de rol van Margaret
Thatcher in The Iron Lady zou krijgen was al lang duidelijk. Dat ze deze nominatie
zou verzilveren was eigenlijk ook boven iedere twijfel verheven, Meryl Streep zet
Thatcher op een onnavolgbare wijze neer.
De film laat niet zozeer Thatcher als politicus zien, maar toont haar vooral als
kwetsbare oudere vrouw, met flash backs om vooral haar karakter te duiden.
Natuurlijk laat The Iron Lady in terugblikken zien dat Thatcher een politicus was,
maar dat zij rücksichtslos de Engelse economie privatiseerde en de kloof tussen arm
en rijk stevig uitdiepte, wordt slechts zijdelings aangestipt. The Iron Lady gaat over
de mens Thatcher met als nauwelijks verborgen boodschap dat ze bewondering
verdient, omdat ze het als kruideniersdochter toch maar tot premier schopte. Over
haar vaak asociale beleid laat de film zich niet uit.
Terecht besteden de filmmakers veel aandacht aan de pioniersrol die Thatcher
speelde als vrouw in een verstikkend mannenbolwerk. En het is ook prijzenswaardig
dat ze niet zijn doorgeschoten in een al te positief of negatief beeld van deze
controversiële vrouw.
